Wspaniała opowieść!!! Z duszą...
Jest jakiś fenomen Kościelca. Z subiektywnych odczuć,powiem,dla mnie to góra strachu. Jeden z ostatnich 3,po naszej stronie,nie zdobyty. I z pewnością nie przez warunki pogodowe. W czerwcu minionego roku kolejna próba,uwieńczona porażką. Idealna aura,forma bez zastrzeżeń,a stojąc przed jego majestatem,czułam się zdjęta trwogą. Psychiczna rozsypka. Góra mnie nie chce,to pewne.
Niepojęte jest dla mnie,dlaczego... Pierwsze spotkanie z Orlą nie wywarło na mnie tak panicznego wrażenia,jak każde z Kościelcem. Drżenie kończyn,rosa na czole,prąd przebiegający po plecach. Czuję, jak każdy włosek staje mi dęba. To strach. Instynkt mi mówi,że nie dam rady. A ja go słucham.
Wyżej wspomniany nie jest moim punktem honoru. Chyba odczuwam szacunek dla tej potęgi. Jeśli kiedyś pozwoli mi "zatańczyć" na swoim szkielecie,będzie to,na swój sposób,uwieńczenie moich osobistych dokonań.