Pięknie napisane.Wśród tych pierwotnych żywiołów natury skały i wody zaklętych w piękne malownicze formy tworząc trójwymiarowy obraz,pojawia się człowiek.Staje się aktorem tej sceny,stanowiąc jednocześnie jej cząstkę .Człowiek jak ten śnieg przychodzi i odchodzi .A jego myśli i uczucia pozostają w tym miejscu jak skała .
Traktuję to opowiadanie również jako zagadkę dla nas(Czy się mylę?).Spróbuję odgadnąć ,że sąto okolice Sławkowskiego szczytu.